De Zee

Ik zie hem in het park, tijdens de wandeling met de hond.
"Hey Vlinder!" roept hij vrolijk.
Hij noemt mij echt Vlinder, zoals bijna iedereen mij nu noemt, sinds ik mijn ware droom ben gaan leven. Eerst had ik die naam enkel in mijn verhalen. Soms word ik nog met mijn eerste naam aangesproken. Het voelt  bijna onwerkelijk, hoewel ik het nog steeds een mooie naam vind.
"Ha die Elmar!" zeg ik.
Ik ontmoette hem voor het eerst, aan het begin van mijn nieuwe leven. Hij trok al eerder mijn aandacht. Ik kan er niet de vinger opleggen, waarom hij mij opviel. Het moet zijn energie zijn.
Elmar heeft, zoals men dat noemt, een bewogen leven achter de rug. Iedere keer als ik hem tref, vertelt hij mij een nieuw verhaal. Onze honden horen het onbewogen aan.
We hebben veel gemeen, hij en ik, herken mij in hem. 
Ook hij heeft de dood in de ogen gezien, weer op een hele andere wijze dan ik. Hij heeft ooit, ongewild, een zweefduik uit het raam van een hoge verdieping gemaakt. Ze hebben hem nagenoeg weer helemaal in elkaar moeten zetten met ijzeren platen. Hij heeft moeten vechten om terug te komen, om weer te kunnen lopen, om weer te leven. 

Na mijn ernstig ziek zijn, had ik moeite om namen te onthouden. Ik leed aan geheugenverlies. Ik was van ver gekomen, had een lange reis gemaakt. Ik was aan een tweede leven begonnen. Het voelde werkelijk als een nieuw leven, waarin mijn oude nagenoeg weggevaagd leek. Zo had ik ook moeite met zijn naam.
"Het is gemakkelijk te onthouden", mijn naam betekent "de Zee", zei hij. Sindsdien vergeet ik zijn naam niet meer.
Zijn hart is vol liefde. Hij heeft een lening afgesloten, om de dure insuline injecties voor zijn hond te kunnen betalen. Omdat zijn geheugen hem, door de grote val destijds, hem ook soms in de steek laat, heeft hij in zijn mobiel alle belangrijke tijden gezet, wanneer zijn hond geprikt moet worden.
Het is een waar geluk hem te kennen. Elmar leeft, zoals hij het verkiest. Hij is, zoals de maatschappij dat noemt, "onaangepast." Ik noem hem "inspirerend."