Jaren geleden, toen ik in een moeizame periode zat, kwam zij op mijn pad, mijn spiritueel gids. Mijn relatie met haar is, van leerling en meester, steeds meer verschoven naar een gelijkwaardige, diepe vriendschap. Bescheiden als zij is, bagatelliseert zij haar hulp, door te zeggen dat ik het allemaal zelf heb gedaan. Tja, uiteindelijk wel, maar zij heeft mij zoveel moois aangereikt, steeds weer op het juiste moment. Haar timing is altijd perfect geweest, waardoor ik het kon ontvangen en het kon landen in mijn ziel. Goed, ik was misschien een gewillige en gretige leerling, maar ik had dan ook de beste leermeester die een mens zich kan wensen. Dat zij op mijn levenspad is gekomen, is voor mij van levensbelang geweest. Wellicht had ik zonder haar mijn zware last niet kunnen dragen en was ik letterlijk en figuurlijk bezweken. Zij leerde mij focussen op mijn oerkracht, op mijn oergevoel, dat een lichtboei voor mij is, dat ik mij nimmer van dat gevoel mocht laten afbrengen. Door haar ben ik bij mijn bron van kracht gekomen. Zij liet mij zien dat niets is wat het lijkt, dat een Lotus uit de modder kan rijzen.Hoe waar zijn haar woorden gebleken, dat de liefde, die ik tijdens en na mijn ziekte ervoer, alleen maar groter en mooier zou worden. Inmiddels zijn er oneindig veel vriendschappen in mijn leven, die alle bijzonder en oprecht zijn te noemen. Zonder mijn ziekte, zonder haar intense begeleiding daarin, zou ik niet staan waar ik nu sta, zou ik niet zijn wie ik nu ben. Oneindig groot is dus mijn dankbaarheid naar haar toe!
