Haar laatste reis

Ze was een van ons. We waren reisgenoten, door het lot verbonden. Ik ontmoette haar een klein jaar geleden. Ze viel mij op door haar verschijning. Een jonge vrouw nog, negenendertig jaar. Ze zag er kwetsbaar uit.

"Ik word niet meer beter", zei ze.
 Ik schrok.
"Zou zo graag Sarah nog halen", zei ze.
"Dat ga je! Ik kom haar persoonlijk in je tuin zetten", zei ik.

In de maanden die volgden, heb ik haar leren kennen als een bijzonder lieve vrouw, met een groot gevoel voor humor. Ze had altijd positief in het leven gestaan, maar het viel haar steeds zwaarder, na al die jaren van strijden. Ze was er altijd, zo goed en zo kwaad als het ging, voor haar nog jonge kinderen. Ze had ook, sinds kort,  weer een nieuwe liefde. Geluksmomenten, daar leefde ze van. Ze hield ook van vlinders, net als ik.

We gingen uit elkaar, ieder haar of zijn reis vervolgend.
Dan plotseling het donker bericht dat ik niet wil lezen,  niet wil geloven.
Haar wens, het heeft niet zo mogen zijn.

Rust nu maar uit, lieve Bianca. Je bent nu in het licht, verlost van pijn en verdriet.
Ik draag je mee in mijn hart.