Afscheid

26052011

Een fikse tegenwind doet mijn tempo vertragen. Ik trap gestaag door, vecht tegen mijn zwaar gemoed. Mijn gedachten zijn bij hem. Ik zie de beelden van gisteren, krijg ze niet van mijn netvlies. Het contrast is groot. Zoals ik hem gekend heb, zoals hij nu is. 

“Het is goed zo”, zegt hij. 
Ik zie dat hij er zich mee verzoend heeft. Hij is al half weg.
Zijn twee broers, waaronder mijn vader, zitten naast zijn bed, praten over hun herinneringen.
“Jullie moeten gaan”, zegt hij dan.
Hij is moe.
“Wat kan een mens naar zijn rust verlangen”, zegt hij nog.
Hij valt weg.
Ik maak hem voorzichtig wakker, om afscheid te nemen.
De tranen wellen, kan er niets aan doen, ben voortdurend bezig een brok weg te slikken.

Ik begrijp zijn besluit. Hij is er de man niet naar om zijn dood af te wachten, daarvoor was hij te levenslustig. 

Vandaag gebeurt het. Het is onherroepelijk. Ik zal hem nooit meer zien; mijn lievelingsoom, mijn oom Antoon.