zondag 5 februari 2012

Duizelingwekkend avontuur

Naast hem kan ik met een gerust hart dagdromen. Ineens word ik opgeschrikt door een vreemde beweging. Ik hoor Rots iets mompelen dat duidt op weinig goeds. Ik open mijn ogen en zie ons loodrecht op de linker vangrail af gaan. "Houd je vast!" zegt Rots, terwijl hij zijn rechterarm beschermend voor mij houdt. Ik weet niet waar ik mij aan vast moet houden, maar ik ben in ieder geval wel op de harde klap, die het ongetwijfeld gaat geven, voorbereid.
Het beeld herken ik. Ik heb dit wel eens gedroomd, maar toen opende ik mijn ogen voor de klap aan kwam. Nu heb ik mijn ogen al open. Ze te sluiten is zinloos. Ik zet mij schrap. Dan volgt de klap, minder hard dan verwacht. De auto spint in de rondte om vervolgens tegen de rechter vangrail tot stilstand te komen. Zon krijgt een paniekaanval. Ik weet haar rustig te krijgen.
Als Rots ziet dat het goed met ons is, stapt hij uit om de schade op te nemen. "Verder rijden is geen optie", zegt hij even later. We zitten bovendien muurvast in een berg sneeuw. Hij pakt zijn telefoon en sommeert Zon en mij uit de auto te gaan. Het lokt mij niet echt. Buiten vriest het meer dan 20 graden en achter de vangrail loopt het stijl naar beneden. We hebben echter geen keus. Buiten zie ik dat de auto behoorlijk aan barrels ligt. Zon belt haar vriend en ik bel Maan, mijn broer en een paar lieve vrienden. We zijn blauw van de kou als politie en sleepdienst arriveren. 
Terwijl de auto wordt getakeld, bedenk ik mij dat ik geen moment angstig was. Het verbaast mij. Een echte held ben ik nooit geweest. Ik heb duizelingwekkende achtbanen altijd gemeden. Zon niet, die vindt zulke dingen prachtig. Nu het echt was, vond ze het allemaal minder.
Ik kende zoveel angsten, maar nu niet meer. Ik ben veranderd. Ik heb de dood al in de ogen gezien, wellicht komt het daardoor. Waar ik voorheen compleet in paniek zou zijn geschoten, blijf ik nu kalm en stil.
Wederom hebben mijn beschermengelen fantastisch werk verricht. Wederom ben ik hen eeuwig dankbaar. Hopelijk geraken ze mij niet moe!     

8 opmerkingen:

Unknown zei

Mijn lieve "grote" zus, wat ben ik blij dat jullie beschermengeltjes zo goed hun werk doen. xxx

Jansepans zei

Lieverd wat griezelig zeg! Ik ben blij dat jullie ongedeerd zijn. Wel balen van de auto joh. Als je zulke dingen meemaakt is de sneeuw ineens wat minder grappig! Liefs Janneke

Anita zei

Pffff ... wat een verhaal én gelukkig met een goede afloop. Hopelijk kan ook de materiële schade op een goede manier worden afgehandeld !!!
FIJNE WEEK Lieve groetjes, Anita

Vosje zei

Gelukkig dat er beschermengeltjes zijn!!
Liefs Truus

Oude lappen zei

Wat heb je het er goed vanaf gebracht!
Ik hoop dat je achteraf niet te veel last gaat hebben.
Liefs Liliane

Petra zei

Meis, wat een akelige ervaring! Het is gelukkig allemaal goed afgelopen, maar wat zullen jullie geschrokken zijn....

Liefs Petra

Little White Heaven - Marja zei

Lieve Vlinder ,
koude rillingen bij het lezen wat ben ik blij dat jij , Rots en Zon er nog zijn !

Liefs en X Marja

Anoniem zei

Lieve Vlinder,

Dat ook jij/jullie dit weer moesten meemaken...Jouw Rots...die jou beschermde door zijn arm voor je te houden...Zon... heel erg geschrokken wat heel logisch is en jij, als sterke vrouw omringd door zoveel moed en kracht en liefde, blijft rustig...Vlinder dit is weer een van die wonderen! En ben maar gerust hoor, zij blijven bij jou, jij bent ze veel te dierbaar...Grtjs Mar.