Tijdens het hardlopen laat ik mijn verdriet om haar de vrije loop. Zij is een van ons, de jongste, de benjamin van onze groep. Ik zag hen vorige week nog! Ik ben zo trots op hen. Ze zijn allemaal zo sterk, het zijn vechters voor het leven, strijders met oerkracht in liefde en hoop.
En nu dan dat telefoontje van een andere vriendin, over haar, over de uitslag.
"Foute boel!" zegt ze huilend.
Ik troost haar en til haar uit haar wanhoop. We moeten als groep sterk blijven, voor elkaar, voor haar. We moeten elkaar dragen wanneer nodig.
"Ik ben blij dat ik je gebeld heb", zegt ze even later.
"Natuurlijk, ik ben er altijd voor je", antwoord ik.
En nu loop ik mijn tranen er uit. Ook de veerkracht van een vlinder kent grenzen. Ik ben verbaasd over mijzelf, dat ik niet in angst en wanhoop schiet. Ik blijf de rust zelve, net als bij het ongeluk van laatst. Vroeger was ik toch heel anders! Het moeten de engelen wel zijn, die mij nu dragen.
Lieve Cher, ik wens zo dat jij een ieder mag gaan verbazen en nog heel lang mag leven.
