Waanzinnige wintergast

Elk jaar, wanneer de koude zijn intrede doet, heb ik een logee op zolder. Ik vind het prima. Mijn gast geeft weinig overlast en is een goedkope kostganger. Zodra de lente zich aandient en de temperatuur stijgt, verlaat hij mij weer. Alleen deze winter drijft hij mij tot waanzin. Ik vermoed zomaar dat het een andere gast is dan voorgaande jaren, of zijn geaardheid moet ineens wel erg veranderd zijn. Overdag houdt hij zich gedeisd, maar wanneer ik zelf mijn warm nestje induik, begint hij aan zijn luidruchtig nachtleven. Boven mij spelen zich wilde taferelen af. Verhaalde ik al eerder over mijn adhd kanarie, deze veldmuis moet een lotgenoot zijn, vermoed ik zo. Geknaag, gekras, gekrabbel, zenuwachtig gedribbel. Ik hoor zelfs iets rollen, een knikker of zoiets. Waar is hij in Godsnaam allemaal mee bezig? Ik zie ineens het beeld van een bowlende veldmuis voor mij, die dolblij "Strike!" roept. Het lachen vergaat mij snel. Hij houdt gewoon niet op. Elke nacht is het raak.
Mijn buurman zette vroeger vallen.
"Ik heb weer zo'n mormel te pakken!" riep hij geregeld. Dan hield hij het onfortuinlijk beestje, levenloos bungelend aan het staartje, als een trofee vast, tussen duim en wijsvinger. Inmiddels is mijn buurman overleden en worden er ook geen vallen meer gezet. De gedachte, dat zo'n weerloos schepseltje met het halsje tussen zo'n venijnige klem komt, verafschuwt mij zeer.
Aan mijn andere buurman vraag ik of hij een mildere methode weet, om iets aan de overlast te doen.
"Gifkorrels"! roept hij. "Dan drogen ze uit!"
Dat idee staat mij eveneens niet aan.
Ja, ik geef het onmiddellijk toe, ik ben weekhartig, kan nagenoeg geen luis doden. Een dier zien lijden, kan ik niet. Zelfs lastposten heb ik lief.
Ik weet dat ik straks van het lawaaischoppertje bevrijd ben, maar dit jaar laat de lente wel erg lang op zich wachten.Wat een dillema!
"Of je gebruikt een lijmplankje", probeert mijn buurman nog, als hij aan mijn gezicht ziet dat ik zijn voorstel niet echt toejuich.
"Een lijmplankje? Wat is dat nu weer?" vraag ik.
"Nou, daar plakken ze aan vast, om vervolgens nooit meer los te komen!" antwoordt hij.
Gadver! Nu lopen pas echt de rillingen over mijn rug. Ik zie in mijn gedachte een spartelend muisje een ware doodstrijd leveren. Nee, dat gaat 'm zeker niet worden!
"Nou, bedankt buurman", zeg ik dan maar uit beleefdheid.
Er is wel een vriendelijke methode, dat weet ik. Ooit had ik  muisjes in mijn woonkamer. Toen het  braak liggend land bij mij aan de overzijde bebouwd werd, vluchtten alle veldbewoners de omliggende woningen in. Zo ook bij mij. Ze vraten van mijn kamerplanten. Dat ging mij toen te ver. Ik zette een muisvriendelijke val, een doorschijnend plastic kooitje met een luikje. Achter dat luikje legde ik een stukje kaas. Als de muis gevangen was, kon je hem zijn vrijheid teruggeven. Zaak was dan wel dat je hem ver van je huis losliet, anders zou hij binnen de kortste keren weer terugkeren. Muizen schijnen een goed innerlijk kompas te hebben en blijkbaar voldoende geheugen, om te herinneren waar ze een goed kosthuis hadden. Elke ochtend keek ik verwachtingsvol in het kooitje, maar ik zag enkel mijn kamerplanten steeds meer aangevreten worden en als dank lagen er overal groene muizenkeutels. Ik probeerde nog Brie en Camembert, maar zonder resultaat. De methode werkte niet. Ik besloot toen maar om mijn kamerplanten de deur uit te doen. Dat hielp. 
Nu dan nog maar even geduld hebben tot mijn drukke gast uit zichzelf verdwijnt? Of misschien zijn oordopjes een optie. Hopelijk stijgen de temperaturen snel, zodat mijn bloeddruk weer daalt.